Rozdział pierwszy

[inspiracja]

Głośna muzyka zakłócała ryk odkurzacza. Lubiłam jak cały dom trząsł się pod wpływem riffów wydobywających się z głośników. Jedynie w takich warunkach mogłam sprzątać; odkurzać, wycierać kurze oraz zmywać naczynia. Poza tym tylko  podczas porządków moja matka nie narzekała na „szarpidruty” jak pieszczotliwie nazywała moich ukochanych, rockowych wokalistów.

-Okej, gotowe – krzyknęłam, jednocześnie ściszając wieżę – Mamo, posprzątałam wszystko. Idę się przebrać. Zaraz będzie Vee – dodałam po chwili.

-Cass czy ty musisz ciągle się włóczyć?! Nie możesz chociaż jednego dnia wysiedzieć w domu? – zapytała, patrząc na mnie swoim wzrokiem. Mogłam się tego spodziewać. Tak jest każdego dnia, kiedy mamusia jest w domu. Dlaczego ona nie rozumie, że lubię spędzać czas z osobami mojego pokroju. Ludźmi, którzy mnie wspierają, a nie ciągle krytykują.

-Jakoś tak wyszło – odparłam, wchodząc powoli po schodach.

-Jak chcesz to idź, ale ode mnie żadnych pieniędzy nie dostaniesz! Nie będę sponsorować tobie piwska! – warknęła, rzucając talerzem, zresztą kolejnym w tym tygodniu. Nie miałam ochoty znowu się kłócić. Normalnie pewnie bym została w domu, ale to już nie miało sensu. Wpadła w tą swoją histerię, nie dało się już tego opanować. Po co więc się kłócić? Niechętnie sięgnęłam po czarny, zniszczony portfel leżący na półce z książkami.

-Cholera – syknęłam pod nosem. Tak jak myślałam. Nic. Nawet funta nie było, a co tu mówić o piwie. No nic. Może Vee będzie miała jakąś kasę. Westchnęłam.

Założyłam pierwsze lepsze jeansy leżące na fotelu. Z szafki wyciągnęłam jedną z czarnych koszulek ze znakiem jednego z moich ulubionych zespołów, a wtedy mój telefon zaczął wibrować. Oznaczało to jedno, pojawiła się White.

Dźwięki akustycznej gitary rozbrzmiewały przyjemnie pieszcząc moje uszy. Siedziałam po turecku przy jednej z najbardziej ruchliwych ulic w tym mieście. Razem z przyjaciółmi postanowiliśmy ponownie za pomocą muzyki zebrać pieniądze na szczytny cel, jakim było piwo i fajki. Marcel używał swojego barwnego, lekko zachrypniętego głosu chcąc oczarować przechodzących wokół nas ludzi. Mimowolnie spojrzałam na przyjaciela. Jak zwykle miał rozczochrane jasne włosy, które sterczały w każdą stronę. Jego czekoladowe oczy spoglądały na przechodniów, a może wcale nie. Myślę, że był nieobecny, zatracił się w muzyce. Jego palce automatycznie układały się w odpowiedni akord, usta śpiewały właściwe słowa, ale on myślał o czymś zupełnie innym.

Vee czasami kiedy schodziłyśmy na temat ekipy, mówiła o tym, że ja i Marcel tworzylibyśmy piękną parę. Jak to kiedyś ujęła: „Słuchaj, będziecie taką artystyczną parą, on  gra, śpiewa a ty rozpijasz go do nieprzytomności! To naprawdę jest cholernie romantyczne. W ogóle zauważyłam, że nie odrywa od ciebie tych swoich patrzałek! Weź się za niego dziewczyno!”
Może miała racje, ale był jeden problem. Dla mnie to tylko znajomy, dobry kumpel,  któremu czasem mogę wyżalić się na temat swojego losu. Kiedyś nawet chciałam się w nim zakochać, przecież mam dziewiętnaście lat, pragnę kochać… jednak to nie takie proste. Jedyni mężczyźni jacy mnie interesowali na ogół byli niedostępni, a reszta przerażała mnie. Bałam się wchodzić w relacje damsko-męskie. Uciekałam na myśl o bycie w związku z kimś na poważnie, co innego o tym marzyć, a co innego gdy staje przed tobą facet i mówi Kurwa, kocham cię!

Poczułam jak ktoś obok mnie siada. Nawet nie zwróciłam na to uwagi byłam pewna, że to Vee po prostu się przysunęła, jednak gdy poczułam przyjemne, męskie perfumy mimowolnie spojrzałam na osobę znajdującą się po mojej prawej stronie. Szok. Nie znałam go. Chłopak miał może z jakieś dwadzieścia lat. Jego ciemnoblond włosy ułożone były w artystyczny nieład. Natomiast jego twarz była taka radosna, uśmiechnięta, a zarazem tak piękna. Niesamowite, niebieskie tęczówki świdrowały mnie na  wylot. Kiedy uświadomiłam sobie, że przystojny nieznajomy przygląda mi się z taką samą gorliwością, automatycznie odwróciłam głowę, rumieniąc się aż po same cebulki włosów.

-Przepraszam, mogę? – zapytał, jego głos był taki zabawny, radosny i ciepły. Przypominał zimowe wieczory przy rozpalonym ognisku albo letnie promienie słońca, chłodne morze i najcudowniejsze wakacje w życiu.  Bez zastanowienia przytaknęłam, pragnąc aby został z nami jak najdłużej  - Świetnie!

Nagle Marcel zmienił melodię, zaczynając śpiewać jedną z moich ulubionych, ulicznych utworów „Wonderwall”. Nieznajomy szybko załapał tonacje i dołączył do naszych jęków. Jeżeli kiedyś uważałam, że głos Kwiatkowskiego jest przepiękny to niestety teraz muszę zmienić zdanie. Młody mężczyzna, który wciąż siedział obok mnie, pobił go o głowę. Nigdy nie słyszałam tak wspaniałego głosu, kojącego zmysły, a zarazem dodającego otuchy.  Jego właśnie taki był. Niesamowity, magiczny.

-Jestem Cassie – szepnęłam, gdy przyjaciel skończył grać kawałek od Oasis.

-Louis – odparł, uśmiechając się szeroko.

Hej. Jak na razie nikt nie komentuje, ale mam nadzieję, że niebawem to się zmieni. Szczerze ucieszyłam się, że pojawili się obserwujący, oznacza to, że jednak ktoś wie o istnieniu tego bloga.
Chciałabym serdecznie podziękować Aronowej za zrobienie przepięknego szablonu. ;)
Do napisania.