Rozdział trzeci.

Inspiracja

Od spotkania z Louisem minął tydzień, tydzień bez żadnego telefonu, krótkiej rozmowy, tydzień z jedną, jedyną wiadomość ‘wyjechałem na parę dni, jak wrócę to się odezwę, Lou.’  Tak naprawdę zaczynałam zapominać  o nim. Wracałam do normalnego trybu życia, bez niego. To śmieszne jak szybko, w przeciągu jednego wieczoru można do kogoś przywyknąć. Na szczęście, z powodu bardzo krótkiej znajomości, nie brakowało mi aż tak bardzo Louisa. Było znowu okej…

-poproszę popcorn i duży napój – mężczyzna średniego wieku, z gęstym wąsem i szpakowatymi włosami, podał mi pięć funtów. Kiwnęłam tylko głową, od razu podając jego zamówienie. Praca w kinie może nigdy nie była moim marzeniem, ale trzeba za coś żyć. Od jakiegoś czasu matka doznała jakieś szalonej wizji i stwierdziła, nie będzie sponsorować moich używek. Nie wiem skąd do głowy jej przyszło, że jestem alkoholiczką, nałogową palaczką i narkomankom, bo to przecież stek bzdur, ale mimo wszystko przyjęłam nowe zasady w domu. Jeżeli chcę sobie coś kupić bez jej zgody muszę sama na to zarobić. Dlatego właśnie tutaj jestem…
 

Kolejna szczęśliwa para kupowała bilet na kolejną kiczowatą komedię romantyczną. Po co? Nie rozumiałam tej sztucznej chęci faceta do obejrzenia filmu, w którym brak jakiejkolwiek akcji. Wszystko ogranicza się do słodkich całusków i przytulasków – aż można się porzygać tęczą.

Z niechęcią odwróciłam od nich wzrok. To nie tak, że miałam coś do par, niech sobie istnieją, ale do cholery nie muszą przychodzić do kina, publicznie obściskiwać się, pokazując całemu światu to jacy są szczęśliwi. Moim zdaniem każda para zakochanych powinna mieć zakaz wychodzenia z domu! Świat zdecydowanie byłby piękniejszy.

-Milla,  wychodzę na szlug time, zastąp mnie na chwilkę – powiedziałam, do koleżanki stojącej na drugiej kasie. Grey była wysoką, niesamowicie szczupłą brunetką, o pięknej, dziewczęcej twarzy, niebieskich jak ocean oczach i łagodnym uśmiechu. Mężczyźni ustawiali się do niej w kolejkach, tylko po to by dłużej na nią popatrzeć. Cóż, nie dziwiłam im się. Milla to przepiękna dziewczyna, która mimo pracy w kinie przy stanowisku z popcornem, wciąż stara się dostać na okładkę Vogue’a.  

Niechętnie przeszłam przez pasaż handlowy, aby wjechać windą na otwarty parking samochodowy. Kilka minut i błogie uczucie, kiedy szary dym dostał się do moich płuc. Okej, w tym moja matka miała rację – lubię palić, to jedyna rzecz, która sprawia mi radość.

-Do cholery Liam, pośpiesz się! – nie wiem czemu zwróciłam uwagę na krzyk niezadowolonego chłopaka, który stał paręnaście metrów ode mnie, ale mimo tego, że nie widziałam jego twarzy ten głos wydawał się znajomy.

-Stary, palę?! – odwarknął drugi.  Para chłopaków zbliżała się w moim kierunku dosyć powoli. Jedyne co widziałam to dwa czarne cienie i jedno pomarańczowe światełko; palący się papieros. Nie wiem czemu, ale coś kazało mi czekać aż dojdą do mnie, ukazując swe twarze.

Powoli zaciągnęłam się papierosem, aż nagle mój żołądek zwariował jakby tysiące motyli pojawiło się w środku, natomiast w gardle poczułam ogromną lepką gulę, która uświadomiła mi, że wiem kto idzie.

Z mroku wyłoniła się twarz osoby, którą chciałam zobaczyć, pomimo tego jak bardzo zaprzeczałam w swojej głowie. Louis. Nie widział mnie. Uśmiechał się szeroko, pociągając za ramię swojego towarzysza. Był taki szczęśliwy, a zarazem taki inny. To nie był Lou jakiego ja znam, ten przede mną był pewny siebie, zamknięty na to co go otacza, jakby nie chciał widzieć żadnych ludzi oprócz swoich znajomych do tego z daleka można było zobaczyć, że ma na sobie markowe ciuchy. Był taki wyobcowany, z podniesioną głową jakby był pęczkiem świata.

Spuściłam wzrok, nie było sensu nawet się odzywać. Papieros wygasł tak jak moja przerwa w pracy. Szybko policzyłam do dziesięciu, powstrzymując natłok emocji, a następnie wróciłam na swoje stanowisko.

Przepraszam. Nie mam zwyczaju dawać rozdziały z miesięczną przerwą, ale kurde mam cholernie dużo obowiązków, a ostatnio nawet nie miałam szczególnej weny do pisania. Jednak, chcę skończyć tego bloga. Serio. Dlatego też śmiało mówię:

Do napisania.:)